Trantsiziokoak

Inoiz baino garaizago hasi ziren gure auzoko andreak balkoietan arropak zabaltzen 1982ko urriaren 29an. Senarra etxetik atera orduko joan zitzaion laugarrenekoa hirugarrenekoari gatz eske. Esnezaleak oso motel egin zuen partiketa, denek zutelako zeresana. Azkenerako eskailburuetan batu ziren solasera. Etxe askotan errearen zaporea erantsi zitzaion eltzekoari. Eta bakarra izan zen hizpidea: sozialistek irabazi zituztela Espainiako hauteskundeak. Gaztelatik eta Extremaduratik ailegatutako jendea gehiengo zen auzo hartan poza zabaldu zen.

Ni umetik emakumerako iraganbide malkartsuan nintzen —Espainiak munduari oparitu dion kantari arrakastatsuenak zioen bezala, hey!—, eta hasi nintzen jabetzen ordu arte gure borroketatik aparte ikusten nituen jende haiek ere bazutela zapalketa historiarik, bazutela aldaketa borondate eta ametsik.

Felipe Gonzálezen gobernuan Miguel Boyer Ekonomia superministroa berehala egin zen ezagun, erreforma suntsitzaileak zabaldu eta bestelako eredu baten ametsak zapuztu ahala.

Herenegun hil zen. Espainiak munduari oparitutako kantari arrakastatsuenaren emazte ohia utzi du alargun, hey!. Francoren oinordekoek, borboitarren senideek, enpresaburu aberatsenek, kazetari izarrek eta kirurgia estetikoko aditu handienek egin diote negar hil-kaperan. Gure auzoko andre haiei ez zaie malkorik isuri.